دل چه کارها که نمی کند ! ؟

یادمان باشدکه "حق الناس" همیشه پول نیست!
گاهی "دل" است...
دلی که:
             باید بدست می آوردیم ونیاوردیم!
دلی که:
                   باید می دادیم و ندادیم!
دلی که:
                    شکستیم و رهاکردیم!
دلهای غمگینی که…
                   بی تفاوت از کنارشان گذشتیم!
خدا…
         ازهرچه بگذرد ازحق الناس نمی گذرد!!!
    حواسمان باشد…"
* پانوشت : 
به بعضی دلها باید با احتیاط نزدیک شویم:
پدر و مادر ، اقوام ، یتیمان ، اساتید ، همسایه ها ، افراد سالخورده .

توصیف یک هلندی از خانه آقا زاده ابرکوه

داشتم سایت یک توریست را که درباره ابرکوه نوشته بود  برانداز می کردم که دیدم این قسمت از متن را به زیبایی هر چه تمام تر و خیلی با احساس نوشته  گفتم خوبه ترجمش کنم و توی وبلاگم بگذارم :

I found a spot on the roof and sat.  Surrounded by a dusty town–the top of which was studded with badgirs and the domed tops of mosques–with the mountains behind, I enjoyed the relative absence of traffic noise.  The dry wind played across my skin, followed by an accompanying shiver as the call to prayer rang out over loudspeakers.  This… this was what I had come for

یک جا پشت بام خانه آقا زاده پیدا کردم و نشستم، در حالیکه توسط یک شهر خشت و گلی احاطه شده ام،

شهری که با بادگیر ها  و گنبد های مساجد تزیین شده است، و کوه ها آن طرف قرار دارند ،

« از غیبت صدای ترافیک آرامش گرفتم و لذت بردم »

باد نرم و گرمی پوستم را نوازش می کرد که طنین صدای اذان از بلندگو به گوش رسید ،

«این» همان است ،

این همان چیزی است که من از هلند برای آن آمده ام ….

توصیف توریست هلندی از کوبه های درب های قدیمی ابرکوه

 

ایستگاه بعدی ما خانه آقا زاده ابرکوه بود :

....

......

 As we were entering, Yasna directed our attention to the metal door knockers.  They were different shapes: one was a ring and the other a long, thin block.  Women were required to use one knocker and men the other, allowing the host (or hostess, more likely) to make themselves decent for whichever gender of visitor they were about to greet.  Can you guess who used which knocker?

وقتی داشتیم وارد خانه آقازاده میشدیم ، یسنا ( راهنمای تور ) توجه ما را به «کوبه» های درب جلب کرد : 

آنها شکل های متفاوتی داشتند : 

یکی از آنها حلقه ای شکل بود و دیگری یک قطعه دراز و باریک بود ، که به صاحب خانه اجازه می دهد که از جنسیت شخصی که پشت قرار است ملاقات کنند مطلع شوند.

می توانید حدس بزنید که هر کوبه مربوط به چه کسی است ؟ 

فرق ایران و ژاپن

ژاپنی ها همان کلاس اول دبستان، اتمام حجت می کنند با بچه هایشان، می ترسانند، درس اول هم جغرافیا است؛ نقشه ژاپن را میگذارند جلوی بچه ها و می گویند: ببینید این ژاپن کوچولوی ماست، ببینید! ژاپن ما نفت ندارد، گاز ندارد، معدن ندارد، زمینش محدود است و جمعیتش زیاد و... لیست «نداشته ها» را به بچه ها گوشزد میکنند، خیلی خودمانی بچه هایشان را می ترسانند...

 

در ژاپن نظام آموزشی فهرست مشاغل مورد نیاز جامعه را از همان اول کار، به «بچه ها»گوشزد میکند، حتی حجم موضوعات درسی کتابهای درسی در ژاپن، یک سوم اروپا است، چون ژاپنیها معتقدند «عمق» بهتر از «وسعت» است!

حالا این را مقایسه کنید با کتابهای درسی و حتی رسانه های ما-از هر جناح و طیف، مخالف وموافق- که از همان اول مدام در گوش بچه ها می خوانند: «ای ایران،ای مرز پرگهر،سنگ کوهت در و گوهر است» و...

 در دبستان هم، اولین درس ما تاریخ است، نه برای عبرت، بلکه شرح «افتخارات گذشته»، اگر گربه جغرافیایی را هم بگذارند جلوی بچهها، باغرور میگویند:« بچه ها ببینید! ایران همه چیز دارد! ایران نفت دارد، گاز دارد، جنگل دارد، دریا دارد و...» نتیجه اش میشود احساس «داشتن» و «غنای کامل» وایجاد تلفیقی از تنبلی اجتماعی و حتی طلبکاری که به اشتباه به آن میگوییم غرور ملی. با این وصف، کودکان و جوانان و مدیران و نسل جدید ما باید برای چه «چیزی» تلاش کنند؟ این میشود که بچه های ما فکر و ذکرشان، میشود دکترشدن، مهندس شدن و خلبان شدن، یعنی شغلهای رویایی و به شدت مادی – که نفع و رفاه «شخص» در آن حرف اول و آخر را میزند نه نیاز کشور ...

کرامت اخلاقی.

آنچه که الان در مورد کرامت اخلاقی در غرب مطرح است در حد اتو کردن لباس و لبخند و دسته گل بردن و استقبال و بدرقه، و. . . است. اما کرامت و بزرگواری غیر از خوشرویی است که در غرب مطرح است، در اسلام خوشرویی کلاس اول است و بالاتر از آن، کرامت در اخلاق و برخورد و معاشرت است.