Give Me Five
To get students' attention, give the "Give Me Five" signal. Each finger represents a signal. (1) eyes looking (2) ears listening (3) mouths closed (4) hands still, and (5) feet quiet. When the teacher says "Give Me Five" students are to hold up their hand while thinking of these five things to show that they are ready to listen.
هیچ معلم و استادی نباید بیخود به دانش آموزانش نمره بدهد. اگر پس از چند ترم این رویه را در پیش بگیرد همه حساب کار دستشان می آید و درس می خوانند. متاسفانه در برخی دانشگاه ها که معرف حضور همه هستند کیلویی نمره می دهند و استادان معتقدند که حتما باید تعداد خاصی پاس بشوند در حالی که من فکر می کنم نمره ۱۰ مثل یک دیوار است این دیوار پایین نمی آید بلکه دانشجو است که باید بالا برود و از نظر علمی به تعالی برسد.
اگر کودکان با خصومت زندگی کنند، می آموزند مبارزه کنند.
اگر کودکان با ترس زندگی کنند، می آموزند نگران باشند.
اگر کودکان با ترحم زندگی کنند، می آموزند برای خودشان احساس تاسف کنند.
اگر کودکان با تمسخر زندگی کنند، می آموزند خجالتی باشند.
اگر کودکان با حسادت زندگی کنند، می آموزند رشک بورزند.
اگر کودکان با شرم زندگی کنند، می آموزند احساس گناه کنند.
اگر کودکان با تشویق زندگی کنند، اعتماد به نفس می‌آموزند.
اگر کودکان با تحمل زندگی کنند، شکیبا یی می‌آموزند.
اگر کودکان با تحسین زندگی کنند، قدردانی می‌آموزند.
اگر کودکان با پذیرش زندگی کنند، می آموزند عشق بورزند.
اگر کودکان با تأیید زندگی کنند، می آموزند خودشان را دوست بدارند.
اگر کودکان با به رسمیت شناختن زندگی کنند، می آموزند هدفمندی خوب است.
اگرکودکان با به اشتراک گذاری زندگی کنند، سخاوت می آموزند.
اگر کودکان با صداقت زندگی کنند، راستگویی می آموزند.
اگر کودکان با انصاف زندگی کنند، عدالت می آموزند.
اگر کودکان با مهربانی و مراعات زندگی کنند، احترام می آموزند.
اگر کودکان با امنیت زندگی کنند، ایمان می آموزند.
اگر کودکان با دوستی زندگی کنند، می آموزند که دنیا مکان خوبی است که در آ ن زندگی کنند.
Children learn what They Live
If children live with criticism, they learn to condemn.
If children live with hostility, they learn to fight.
If children live with fear, they learn to be apprehensive.
If children live with pity, they learn to feel sorry for themselves.
If children live with ridicule, they learn to feel shy.
If children live with jealousy, they learn to feel envy.
If children live with shame, they learn to feel guilty.
If children live with encouragement, they learn confidence.
If children live with tolerance, they learn patience.
If children live with praise, they learn appreciation.
If children live with acceptance, they learn to love.
If children live with approval, they learn to like themselves.
If children live with recognition, they learn it is good to have a goal.
If children live with sharing, they learn generosity.
If children live with honesty, they learn truthfulness.
If children live with fairness, they learn justice.
If children live with kindness and consideration, they learn respect.
If children live with security, they learn to have faith.
If children live with friendliness, they learn the world is a nice place in which to live.
By Dorothy Law Nolte, Ph.D
شاید عنوان این پست کمی عجیب باشد از آنجایی که این مدرس و معلمان هستند که اغلب ما را می سنجند ولی بی شک همه ما، روزی، خیلی شاید خود جوش راجع به معلم و مدرس خود فکر کرده ایم و با خود به نتایجی هم رسیده ایم. گاهی بعد از اینکه معلم به ما حرفی زده از او شاکی شده ایم یا بخاطر very goodی که به ما گفته قدردان او بوده ایم، اما در این پست می خواهم، بدون در نظر گرفتن عوامل عاطفی بعنوان فاکتور اصلی و با تمرکز برروی ویژگی های کلی یک مدرس روش سنجش یک معلم را مطرح کنم. چه بسا، بعد از خواندن این معیارها دریابید که مدرس/مدرسان قبلی خود را به نادرستی شناخته بودید.
معیار اول: او از کجا شما را نظاره می کند؟
آیا همیشه احساس می کنید خیلی از مدرس خود فاصله دارید؟
آیا شما را به اسم کوچکتان صدا می کند؟
آیا در چشمان شما نگاه می کند؟
آیا برایش مهم است که امروز چه حسی دارید؟
آیا از قیافه شما می تواند به پاسخ هایتان یا احساساتتان دسترسی داشته باشد؟
آیا افراد خاصی را در کلاس مورد توجه قرار داده و بقیه در حاشیه هستند؟
آیا در کل شما "بعنوان یک انسان" برایش مهم هستید یا این حس را نتوانسته در شما ایجاد کند؟
معیار دوم: آیا کارش را دوست دارد؟
آیا همیشه شاد و سرزنده است؟
آیا تابحال گفته که به تدریس علاقه مند است؟
آیا دائم غر می زند که این شغل مناسب اون نیست؟
آیا همیشه از موفقیت های دوستانش در مشاغل دیگر سخن می گوید؟
آیا تمایلی به جدی گرفتن کارش ندارد؟
آیا در مواجه با مسائل آموزشی و کلاس واکنش درخور از خود نشان می دهد؟
آیا بموقع وارد کلاس شده و از تمام وقت کلاس بطور مفید استفاده می کند؟
معیار سوم: چقدر به حاشیه می پردازد؟
آیا دائم از خودش صحبت می کند، به جای اینکه به شما فرصت دهد تا به کار کلاسی بپردازید؟
آیا تمایل دارد بحث را فورا به حاشیه کشیده و راجع مطالب غیر کلاسی صحبت کند؟
آیا خودش متکلم وحده است؟
آیا از کاه کوه می سازد؟
معیار چهارم: آیا تدریسش مناسب است؟
آیا هر درسی را با روشی متفاوت درس می دهد یا فقط با یک روش خاص به تدریس می پردازد؟
آیا معلم هر جریانی را در کلاس تحت نظر دارد یا به زبان آموزان آزادی عمل نیز می دهد؟
آیا باید هر حرفی که می زنید مخاطبش مدرس باشد؟ آیا با دیگر همکلاسی ها نیز به گفتگو می پردازید؟
آیا بدون استفاده از زبان مادری شما قادر به ارائه مطلب است؟
آیا می تواند مسائل پیچیده را به خوبی ساده کند؟
آیا من زیاد سوال پرسیدم؟
سوالات دیگر نیز می توانند به این لیستها افزوده شوند. شما نیز سوالات خود را بپرسید.
*نداشتن برنامه و طرح درس مشخص برای یک جلسه آموزشی.
*عدم هماهنگی معلمان و کادر مدرسه در تنبیه و تشویق دانش آموزان و اینکه ممکن است از برخوردهای محبت آمیز و یا تشویق و تنبیه و روش تدریس معلم ، سوء استفاده کنند.
*این نگرش که ؛ بیش از اندازه فعالیت می کند و کسی قدرش را نمی داند .
* داشتن این نگرش که کار وی مهم ، مفید و موثر نیست و نتیجه ای مشهود در دانش آموزندارد.
*داشتن این نگرش که تاثیر کار معلم در سطح جامعه چندان مشهود نیست .
*مشکلات شخصی معلم مربوط به خارج مدرسه ، مانند داشتن فرزند کوچک ، استراحت ناکافی ،مشکلات مادی ،مشکلات جسمی
*انتقال ناخواسته (احتمالی) مشکلات شخصی و عصبانیت ها به کلاس درس توسط معلم.
*استفاده از یک روس تدریس یکنواخت مانند روش تدریس سخنرانی صرف که دانش آموزان به صورت کامل شنونده و منفعل خواهند بود .
* عدم استفاده از وسایل کمک آموزشی در کلاس ، پس کلاس تنوعی برای دانش آموز نخواهد داشت و ممکن است رغبتی به شنیدن سخنان معلم نداشته و توجهی به کلاس ننمایند.
*تاکید معلم به انضباط خشک کلاسی دانش آموزان ، که ابتدا منجر به کسالت دانش آموز و سپس معلم خواهد شد.www.zibaweb.com
*عدم رضایت شغلی معلم .
*حساسیت بیش از حد معلم به جنب و جوش دانش آموزان و رعایت مقررات کلاسی و درگیری های احتمالی پس ازآن.
*اختصاص اوقات کلاس به رسیدگی به درگیری ها ی خود با دانش آموزان ، و دانش آموزان با یکدیگر.
*تاکید احتمالی برخی مناطق ، مدیران مدارس و بازرسان ، به داشتن نمرات ثبت شده بیشتر توسط معلمان در دفتر نمره ، بدون توجه به انواع شیوه های ارزشیابی و فقط تاکید بر نمرات پرسش پای تخته .که این سبک ارزشیابی ، به میزان زیادی از انرژی معلمان کاسته و آنان را باکمبود وقت مواجه می کند .
* و سایر عوامل
معلمان هم مانند سایر افراد ممکن است دچار خستگی شوند ، کار ارزشمند معلم به دلایل بسیار با دیگر مشاغل تفاوتهایی دارد ؛ معلم در کلاس باید از دانش آموزان ارزشیابی شفاهی و کتبی داشته ، کلاس را مدیریت و اداره نماید ، سر و صدا و گرمی و سردی را تحمل کند، واکنش دانش آموزان را نسبت به تشویق و تنبیه های احتمالی زیر نظر بگیرد ، محبت بورزد، عواطف مختلف از خود بروز دهد، در آن واحد با چندین نفر با وجود تفاوتهای فردی آشکار ، سر و کار دارد، به پرسشهای همه پاسخ دهد، از یادگیری تک تک دانش آموزان اطمینان حاصل کند ، به پیشرفتهای شاگردان توجه نموده و برای ارتقای سطح کیفی کلاس تلاش کند ، آشتی دهد ، تشویق کند ، (به جای واژه تنبیه چه بنویسیم؟) تنبیه کند ، ارتباط بین خود و والدین و مدرسه را ایجاد نماید،دل بسوزاند ، عشق بورزد ، هر دانش آموز را در فرایند آموزش و یادگیری سهیم کند ، دانش آموزان را به نوبه مطرح کند ، اشکال بگیرد ، رفع اشکال کند ، قضاوت کند ، راهنمایی کند ، نمره دهد، بیش از دیگران مراقب اعمال خود باشد،پند و اندرز دهد و ...
